Herkes sürekli bi girişimde ya da bi sınavda başarısız olduğumuzda tekrar denememiz gerektiğini söylüyor. Motivasyon konuşmalarında dinliyoruz hep defalarca kez başarısız olmuş insanların sonunda nasıl da istedikleri yerlere geldiklerini. Haklılar da aslında buna bir şey söylemiyorum. Ben bu konunun başka bir tarafına bakmak istiyorum. Neden kimse kişisel ilişkilerimizde ve duygusal hayatımızda yaşadığımız sorunlardan, hayal kırıklıklarından sonra tekrar yeni insanlarla tanışabilmemiz, yeniden kendimizi sevebilmemiz ya da yeniden sabahları gülerek uyanabilmemiz hakkında konuşmuyor?
Yıllardır hayatımızda olan birisi artık yanımızda değilken nasıl yeniden güne başlayacağımızı kimse anlatmıyor bize. Bizimle ilgili patavatsızca konuşan insanlara rağmen nasıl her gün kendimizle barışacağımızı bilmiyoruz hiçbirimiz. Belkide ihtiyacımız olan tek bir destek cümlesini bile duyamadığımız bir gece nasıl rahatça uyuyacağımızdan kimsenin haberi yok.
Şimdi bu yazdıklarımdan sonra herkes buraya afilli bi çözüm önerisi yazmamı bekledi sanırım ama benim buraya yazacak uzun ve mantıklı cümlelerim yok çözüm için. Sadece şunu söyleyebilirim ki kendimize hissettiğimiz tüm iyi ve kötü şeyler için zaman vermeliyiz. Belki de biraz bunları kabullenip üzülmeliyiz belki buna da ihtiyacımız vardır çünkü bilmeliyiz ki kendimize yaşamak için izin vermediğimiz kötü ya da iyi her duygu zaman geçtikçe bizi yıpratır. Bize yol gösterecek bize destek olacak insanlar bizim için ne kadar kıymetli o zamanlar anlarız işte. Her şeyin düzeleceğini, toparlanacağımızı söyleyen ve bunu beraber atlatacağımızı söyleyen o ses işte benim tek çözüm önerim.
Aslında lafı getirmek istediğim yer şurasıydı: Psikolojik destek almaktan kaçınan bunun güçsüzlük ya da utanç duyulacak bir şey olduğunu düşünen insanlar varsa onlara bunun ihtiyaç duyulabilen bir şey olduğunu söylemek istiyorum çünkü belki de birilerinin bunu duymaya ihtiyacı vardır. Belki de bazılarımızın her şeyi yoluna sokmak için ihtiyacı olan sesler bi terapi kadar uzağındadır.
Belki sadece birilerinin bunları duymaya ihtiyacı vardır diye yazdım. Kendinize iyi bakın.
Yazar: Ayşe Nihal Altundal
